Maak je maar geen zorgen, hoor

Donderdagavond zat ik in de auto en hoorde op de radio een interview met Marjan Minnesma, directeur van Urgenda, de organisatie voor duurzaamheid en innovatie die Nederland, samen met bedrijven, overheden, maatschappelijke organisaties en particulieren, sneller duurzaam wil maken. Het ging over de rechtszaak die Urgenda tegen de staat heeft aangespannen vanwege de reductie van de CO2-uitstoot. En waarover die ochtend een debat was in de Tweede Kamer.

Minnesma zei terecht dat de reductie die het kabinet voorstelt véél te laag is, en dat we daardoor feitelijk generaties na ons opzadelen met een steeds onleefbaar wordende wereld. Een wereld waarin steeds meer mensen uit hun land weg moeten vluchten omdat dat land niet meer leefbaar is door de klimaatsverandering.

Kunnen we straks nog, nu al eigenlijk, tegen onze kinderen en kleinkinderen zeggen, dat ze zich geen zorgen hoeven maken?

Ruimte zat, Max..

Gelukkig

TToen ik woensdagochtend het bericht las, dat Joost Zwagerman was overleden en dat hij zelfmoord had gepleegd, schoten de tranen spontaan in mijn ogen. 
Vanwege het schok-effect, denk ik. En ook door een besef dat Zwagerman kennelijk zó erg leed, dat hij er een eind aan heeft gemaakt.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook tot de grote groep van mensen behoor die wel eens nadenkt over zelfdoding. Ik ken het gevoel van dat het me teveel wordt. Dat ik het gevoel heb dat ik 'het leven niet aankan'. Vaak kan ik het niets eens heel duidelijk omschrijven. Het is een gevoel. Een ondertoon in mijn bestaan. 

Ieder mens wil gelukkig zijn toch? Dat is een soort van oerdrift. Of je nou een IS-strijder bent, een vluchteling, of een depressief mens. We willen allemaal gelukkig zijn. Tevreden zijn. 
Sommige mensen lukt het beter om tevreden te zijn dan anderen. 

Wat mij intrigeert is wát er precies dood gaat. Of wat je precies dood wilt, als je een einde aan je leven wilt maken. Wil je van je lichaam af? Of van je gedachten en gevoelens? 
Die vraag stel ik mezelf ook wel eens. Het is moeilijk om er een antwoord op te geven. Omdat dat 'ik' helemaal niet zo'n heel duidelijk vormgegeven iets is. 
Dat weten boeddhisten maar al te goed. 

Dat zelf is niet vast te grijpen. Niet zoals je een glas water vast kunt grijpen. Je kunt er je vinger niet op leggen. 
Het 'ik' is alleen maar te omschrijven als een scala van eigenschappen, gekoppeld aan een lichaam. En die eigenschappen zijn nog veranderlijk ook. 
Mijn ik is een bouwwerk van gedachten, gevoelens, ideeën, overtuigingen, herinneringen, successen en mislukkingen die ik gedurende al de jaren van mijn leven opgebouwd heb. 

Als ik in slaap val, dan is het weg. 
En zodra ik weer wakker wordt, ontstaat het hele circus weer. 

Zwagerman wilde misschien een einde aan dat circus maken. Omdat het geen leuk circus was. 
Omdat het niet lukte om er een leuk circus van te maken. 
In mijn ervaring ben je voor een groot deel wel in staat om dat circus leuker te maken. Om dat 'zelf' wat minder te laten lijden. 

Maar de één moet daar veel meer moeite voor doen dan een ander. 

Yvonne  zegt: Wat mooi dat je zo open durft te zijn Marja. Wat zo lastig is aan een depressie, als je er midden in zit kun je er bijna niet open over praten. En zoals je bij Joost ziet, praat hij er over als het voorbij is met een distantie waarbij het lijkt of alles onder controle is.

Aline  zegt: Zolang het een 'milde' depressie blijft zou je jezelf eruit kunnen redeneren/mediteren. Ben je suïcidaal (een depressie met psychotische kenmerken) dan zou ik hulp zoeken want dan is de chemische balans weg in je hersenen en daar redeneer/mediteer je jezelf echt niet meer uit zonder medicijnen. Anders blijf je aan de verliezende hand, lijkt mij dan een extra reden om er een eind aan te maken......

Nathalie  zegt: Ja, herkenning. Het is vaak een struggle. Je wilt weglopen van iets, maar van wat? Iemand beschreef het als: "Je wilt dit leven niet meer". Het is een staat van zijn m.i. waarin ik mijn gedachten niet kan sturen en die met me op de loop gaan, waardoor ik angst krijg niets meer onder controle te hebben en idd diep ongelukkig voel. Even later is dat gevoel weer weg; weg gedacht/gerelativeerd. En vergeet de chemie niet in je hersenen. Het is best wel een beetje een complexe materie. Bovendien werkt het wel hetzelfde bij iedereen, die met zelfmoord-pogingen loopt????

Monique  zegt: Wat een mooie dharmatalk weer Marjita, ook zo mooi om ( nu weliswaar van een afstand) mee te mogen maken hoe je groeit in je leraarschap. We spreken elkaar vast nog wel een keer... :))

Shelly  zegt: Ik ben pas na mijn 50e gelukkig geworden en ben blij dat ik door had dat ik niet van Het leven af wilde maar van mijn gevoel van uitzichtloosheid. Dank voor het delen, Marjita.

Magda  zegt: Heel herkenbaar en goed verwoord. Alleen vrees ik dat 'de' IS-ninja geheel andere oerdriften kent :(

Mies  zegt: En dit doet mij de tranen in de ogen springen omdat het zó herkenbaar is. Dank je

Ellen  zegt: Mooi verwoord, voor zover dat mogelijk is.

Johanna  zegt: Dank!, het is inderdaad een voortdurend bij jezelf kijken, ook nu ik weer ziek ben. Soms melancholie en dan weer bewust van ik ben niet dit alleen.

Paulien  zegt: Een na laatste zin misschien de oplossing? Bedankt voor je openheid! Xx

Yvonne zegt: Als meer mensen zo open durven zijn, kan er lucht bij het taboe

Albert  zegt: Woorden om te overdenken, dank je wel, Marjita. En in praktijk te brengen.

Ineke  zegt: Dank dat jullie deze persoonlijke "zaken" willen delen!

Edith  zegt: zo herkenbaar, dank je wel....

Yvonne  zegt: Mooi omschreven en zo herkenbaar. Dank!

Willeke  zegt: Allemachtig heftig!

Sophie  zegt: Dat dus. Dank!

Teska  zegt: Dank je Marjita

Frans  zegt: -^-

Josiene  zegt: Ja, alsne t leven te veel pijn doet wil je er, van die pijn, van af. Ik lees weer in innerlijke eenvoud van krishnamurti en denk over deze zaken.

Akiyo  zegt : Stil van 🙏💕✨

Stel je voor

Stel je voor dat je een vluchteling bent. 

Stel je voor dat Nederland is overstroomd. Dat alles is ondergelopen. Geen huis staat meer boven water. Miljoenen Nederlanders vluchten voor het water. 

Ik ook. Het enige dat ik heb is een plastic tas met wat kleren. En mijn IPhone. Mijn vriendin loopt naast me. Daarachter mijn zus, mijn neef. Mijn buren. En een hoop onbekenden. Ik weet niet waar mijn oudste zus is. Ik weet niet waar mijn nichtje is, die vorige maand net 11 geworden is. Ik weet niet of mijn moeder het gered heeft. 

We hopen in Afrika asiel te krijgen. Maar zeker is het niet. Mijn paspoort drijft ergens. Of ligt misschien al op de bodem van de Noordzee. 

Ik ben afhankelijk van de goodwill van vreemden. Ik kan me niet voorstellen dat ze ons niet zouden helpen. Voor me loopt een gezin. Jonge ouders. Twee kinderen. Die kinderen moeten eten. Er zal toch wel iemand zijn die ons wat geeft? 
En een bed. Dat we kunnen rusten. Want ik voel mijn benen niet meer. Ik ben murw van de pijn in mijn lijf. 

Ik kijk op mijn telefoontje, zie een foto van een vakantie van vorig jaar.  Het is niet voor te stellen dat ik dat ben. Dat ik dat ooit geweest ben. 
Mijn kat zal wel verdronken zijn. Mijn huis, mijn schilderijen, alles wat me dierbaar was is weg. Ik voel niet eens meer het verdriet. 
Hoop alleen dat er mensen zijn die ons kunnen helpen. Die ons wat eten geven, misschien een bed.