zondag 25 september 2016

Onderweg

Ocartoon-ik-laat-me-niet-vastpinnen-september-2016De dharma volgen betekent voor mij om me totaal over te geven aan het feit dat alles vergankelijk is. Dat alles veranderlijk is. Het betekent voor mij daarom ook de hoop opgeven om ooit een antwoord te vinden op welke vraag dan ook.

De dharma is voor mij een reis beginnen zonder de hoop om vaste grond onder mijn voeten te krijgen.

Ik ben nu die reis begonnen. Letterlijk en figuurlijk. Ik loop de camino(Santiago de Compostella) in Spanje. En mensen vragen me soms ‘waarom’. Want velen die de camino lopen doen dat om een bepaalde reden. Omdat ze een kind hebben verloren of een partner of een baan. Omdat ze ergens vast zijn gelopen.  Ik loop de camino omdat ik op een punt kwam dat ik niet verder kon. Het was op.

Ik heb mijn hele leven , bewust en onbewust geweten dat ik een jongen was, een man was, maar op één of andere manier in het verkeerde lichaam terecht ben gekomen. Als meisje dacht ik dat het mijn eigen schuld was. En later, veel later, besefte ik dat het gewoon pech was.

En ik heb me erbij neergelegd.

Zeker de laatste jaren dacht ik dat ik het aankon. Ik dacht dat ik er wel mee kon leven. Had mezelf een stoere rol toebedeeld in het leven. Het was oké zo. En zeker toen ik zen ging beoefenen was het geen probleem. Mijn ware zelf gaat immers volkomen voorbij mannelijk of vrouwelijk. Volkomen voorbij welke eigenschap dan ook. Mannelijk of vrouwelijk zijn is alleen maar relevant in de wereld van de dualiteit.

Dus heb ik me verzoend met het feit dat vrij zijn niets van doen heeft met mijn geslacht, of met welk uiterlijk kenmerk dan ook.

En toch ineens was het op. En kon ik niet meer verder.

Alle zen-wijsheden ten spijt.

Tijdens het lopen nu ervaar ik veel momenten dat het me niet uitmaakt om een man in een vrouwenlichaam te zijn. Het doet er niet toe. Ik voel me gewoon een man, en het is prima. Ik schaam me daar niet meer voor. En dat voelt al als heel bevrijdend.

En in absolute zin ervaar ik al helemaal dat het niets uitmaakt. Dat natuurlijk mijn ware zelf totaal voorbij gaat aan mannelijk of vrouwelijk zijn. Of aan welke eigenschap dan ook.

Maar ja, ik leef niet doorlopend in de absolute werkelijkheid. Het grootste deel van mijn dagelijkse leven breng ik door in de relatieve alledaagse werkelijkheid. Zo ook tijdens deze pelgrimstocht. Je ontmoet mensen, en het eerste wat gebeurt, is dat bepaald wordt of je mannelijk of vrouwelijk bent. En van welk ras. . Alle onderscheiden tussen mensen worden in die relatieve werkelijkheid de godganse dag benadrukt. Waar je ook bent. Zwart of wit, homo of hetero, man of vrouw, rijk of arm.

En in die wereld voel ik me behoorlijk ongelukkig als men mij maar steeds met ‘mevrouw’ blijft aanspreken terwijl dat voor mij toch overduidelijk ‘meneer’ moet zijn.

Dus, om een lang verhaal kort te maken.

Ja, ik ben ongelukkig in het lichaam dat ik heb. En ja, ik overweeg serieus om een transitie in te gaan. Hoe ingrijpend dat ook is voor mijn hele leven. En voor alle mensen die dicht bij mij staan.

En nee, ik weet niet of deze pelgrimstocht me daar een antwoord op gaat geven.

Ik loop deze tocht zonder de hoop om vaste grond onder mijn voeten te krijgen. Ik loop ‘m met mededogen naar mezelf, naar alles om me heen.

Ik loop vanuit openheid en vertrouwen. Zonder iets te willen begrijpen en zonder iets te willen concretiseren. Zonder mezelf vast te pinnen. En er zal zich vanzelf wel een nieuwe weg  openen waarop ik verder kan.

  1. rita zegt:


    Mooi! deze open(geaard)heid.


  2. G.J. Smeets zegt:



    Dag Shinyo,
    wat een pakkend reisverslag! Naar mijn smaak en inzicht verplettert het de illusie dat er verschil zou zijn tussen relatieve en absolute werkelijkheid. Met Marja zeg ik Maarja:
    “Maar ja, ik leef niet doorlopend in de absolute werkelijkheid. Het grootste deel van mijn dagelijkse leven breng ik door in de relatieve alledaagse werkelijkheid.”
    Vertrouwen – Shinyo – komt neer op laying down a path in walking. Dus keep on truckin’ brother ;)


  3. teska  zegt:



    indringend, ontroerend en invoelbaar geschreven, Marja! Dank je wel dat we met deze kant van jou mogen kennis maken. Goede reis!!!


  4. Sjoerd zegt:




    Hoi Marja,
    Stoer en ook heel ontroerend hoe je met ons als lezers jouw existentiële gevecht met jouw lijfelijke vorm en mentale identiteit deelt.
    Ik kan mij goed voorstellen dat je verlangt naar harmonie tussen innerlijk en uiterlijk.
    Niet dat dit automatisch tot innerlijke rust en vrede lijdt.
    Ik begrijp uit jouw blog dat deze camino gewoon een voortzetting met andere middelen van jouw persoonlijke reis is. Het doel en eindpunt zijn onbekend.
    Ik wens je een goede reis en een behouden aankomst, waar dan ook en hoe dan ook.
    Er is maar 1 weg, de jouwe.
    Er is maar 1 werkelijkheid, de jouwe.
    Het ga je goed!!!


  5. Stiltespinster zegt:



    Lieve Marja, naar alle waarschijnlijkheid zal deze pelgrimstocht je geen antwoord geven. Het antwoord ligt al in jezelf.
    Ik bewonder je moed!
    Heel veel sterkte en wijsheid gewenst.


  6. Djana zegt:



    Wat ben ik blij voor jou dat je nu ook in het echt gaat lopen.
    In jou schilderijen loop je namelijk al heeeel lang.
    Een heeeele fijne looptocht en graag tot later.
    Dikke knuffel XXXXXXXXXxxxxxxxxxxx….
    Djana


  7. nic schrijver zegt:


    Wouw!


  8. Daisy zegt:



    Komt er eindelijk eens een leuke man op het forum die zijn kwetsbaarheid durft te laten zien ipv theoretiseren zoals veel mannen op dit forum doen.


  9. Dharmapelgrim zegt:



    Jouw verslag raakt me, misschien ook doordat het zoveel in mij laat resoneren van mijn eigen recente pelgrimage. Jij loopt naar het Zuiden, ik liep naar het Noorden, maar eigenlijk maakt dat helemaal niets uit. De weg loopt immers door het hart. Man of vrouw, noord of zuid, met een doel of doelloos … iedere stap die je zet is een stap in het ongewisse. Bon camino! Verlies jezelf om je Zelf te vinden.



donderdag 15 september 2016

Je sjouwt wat mee


Vandaag begint mijn reis. Hopelijk heb ik zoveel mogelijk emotionele ballast thuis gelaten. Ik zal misschien niet zo geregeld een cartoon plaatsen de komende 2 maanden. We zullen zien! 

zaterdag 10 september 2016

Vrije vrouw en/of vrije man?


Omdat ik de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela ga lopen ben ik de afgelopen dagen flink aan het trainen met lopen (met bepakking). Elke dag een stukje verder. 

Tijdens dat lopen komt bijna vanzelfsprekend  de ervaring omhoog van 'nergens heen gaan'. Ik open me voor alles wat zich aandoet. Een tractor die met zwaar ronkgeluid me helemaal overdondert. Een gedachte die ineens bezit van me neemt, en me verderop weer verlaat. 

Zo lopend is er  geen doel en geeft me het vrije gevoel van de voor mij favoriete (en bekende) koan die luidt : een ware vrouw/man zonder titel, zonder rang, zonder naam, zonder leeftijd gaat vrij in en uit door de poorten van de zintuigen.

Iedereen weet dat vrij zijn niets van doen heeft met je geslacht, je titel, je maatschappelijke status, of met welk uiterlijk kenmerk dan ook. 
Ik heb aan den lijve ondervonden dat zodra ik me bind aan kenmerken en eigenschappen, die ik aan mezelf of anderen toeken, dat ik hopeloos en eenzijdig verloren ben in de wereld van de dualiteit. En dus onvrij.

En toch is dat ( die wereld van dualiteit en hoe ik mezelf daarin verhoud) wat ik  in deze reis wil gaan onderzoeken. Wat is het dat je maakt tot de persoon die je bent? Wat is het dat je een vrouw doet voelen. Of een man? 

Wie weet vind ik wel een antwoord. 

Als je me wilt sponsoren op deze reis, dan is dat van harte welkom! 




zondag 4 september 2016

Knellend kader

.

In het BD van afgelopen vrijdag waarin het over keuzes maken gaat, kwam ik het zinnetje "het eindelijk breken met een knellend kader" tegen. En dat is precies wat er aan de hand is met mij nu. 



Daar volgen hoogstwaarschijnlijk keuzes uit. Keuzes die mijn leven misschien ingrijpend zullen veranderen. 

In ieder geval heb ik besloten om een aantal maanden uit mijn alledaagse leven te stappen en de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella te ondernemen. 

Ik begin in  zuid -Frankrijk.



Ik hoop dat het me lukt om ook tijdens deze tocht cartoons te blijven maken. Misschien over mijn innerlijke reis. Misschien over mijn uiterlijke reis.

Maar afhankelijk van hoe het mij zal vergaan tijdens het lopen en omdat ik mezelf niet vast wil pinnen op een vaste produktie, en ook niet weet of ik makkelijk toegang heb tot WIFI, kan ik niet verzekeren dat er elke week een cartoon van mij zal verschijnen op dit blog.



Ik vertrek over twee weken.