Iemands onmiddelijke ervaring van de werkelijkheid is de basis van zen. Dat is de ingang naar de mystieke ervaring die kensho (inzicht) wordt genoemd. Er wordt in zen-verhalen bijvoorbeeld een hoop geroepen, geklapt, en zelfs geslagen. Allemaal om die slome zen monnikjes wakker te schudden en ze te wijzen op het direct ervaren.
Mijn zenleraar ging een paar weken geleden naar Carré en ze was geschokt over hoeveel mensen daar, terwijl ze wachten in de rij, met hun telefoontjes in de weer waren. Er werd gechat, foto's gemaakt (om die op facebook of twitter te zetten), en getwitterd dat het een lieve lust was. "Kijk, ik ben in Carré". En heel je vriendenkring weet er in een mum van tijd van. Zo las ik ergens een keer de grap dat facebook heel veel tijd bespaart, want anders had je je 367 vrienden allemaal op moeten bellen om te vertellen wat je die avond ging eten....
Zelfs als we een boswandeling maken moeten de telefoontjes mee, en het is irritant dat er op veel plekken geen internet is, want dan kan je het niet gelijk 'posten'.
Waar mijn zen-leraar zo geschokt van was, was dat ze zich afvroeg of mensen nog wel in staat zijn een directe ervaring te hebben. Of mensen nog wel in staat zijn zich te laten 'verrassen'.
En ik vroeg me dat ook af: Zou het zo zijn dat we het steeds moeilijker vinden om gewoon in een bos te lopen en de vogeltjes te horen?
Zou het bijvoorbeeld ook zo zijn dat de kinderen van nu je over een paar jaar een beetje meewarig aankijken als je ze vraagt of ze de vogeltjes gehoord hebben? Zo van, waar hééft die ouwe sok het over?
Dat je straks nauwelijks meer mensen vindt die nog gewoon naar een concert kunnen luisteren, zonder dat ze dat gelijk willen delen met anderen via hun telefoon?
Geen idee. Misschien wel, misschien niet. De ringtone op mijn telefoontje heb ik inmiddels wel veranderd. Dat is een vogeltje geworden.
(Ook gepubliceerd in het Boeddhistisch Dagblad http://boeddhistischdagblad.nl/vogels/)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten