Mindfulness hype

De leraar uithangen

Mijn leraar hangt eigenlijk zelden de leraar uit. Ook al is ze soms behoorlijk autoritair. En daardoor heb ik ontdekt dat er een verschil bestaat tussen autoriteit die van binnen komt en die van buiten komt. 

Als mijn leraar een teisho houdt of een dharmatoespraak, dan praat ze namelijk nooit uit zichzelf. 

Ze praat vanuit niet-zelf. 

En dat verschil hoor je absoluut. Sommigen vragen zich wel eens af waarom een zentraining zo lang duurt. En dat heeft m.i. daarmee te maken, met dat niet-zelf. Hoe lang duurt het voordat je kan praten vanuit niet-zelf? Hoeveel conditioneringen staan dat in de weg? 

Hoe graag wil je de leraar uithangen, en hoe graag wil je alles zelf bepalen? 

Soms geef ik een praatje als ik een groep leid. En dan probeer ik vanuit dat niet-weten te praten. Het mislukt vaak. Dan is er zo'n stemmetje dat zich totaal bewust is van zichzelf (van haar ik)en ervan overtuigd is dat dit waar is, wat ze zegt..

Ik heb nu de koan verzonnen waarin ik mezelf afvraag: Hoe kan ik een leraar zijn zonder een leraar te willen zijn? 

Of..met andere woorden: Als je de leraar ziet, dood haar...

Ook gepubliceerd in het BD (http://boeddhistischdagblad.nl/52847-hoe-graag-wil-je-de-leraar-uithangen-en-hoe-graag-wil-je-alles-zelf-bepalen/)

 

Beh

5 reacties op beh…

1. Sjoerd zegt:

   
   

   
   

   Fraai, maar waar zijn de schapen die gewoon hier voldoende aan hebben?

   
   
   • Edel Maex zegt:

     
     

     Misschien is de tijd van de schapen voorbij.

     
     
     • Sjoerd zegt:

       
       

       Ha ha, grapje. Er zijn nooit schapen geweest, laat staan een herder!

       
       
   • nic schrijver zegt:

     
     

     
     

     Je kunt niet àlle schapen meetellen dan val je in slaap.

     
     
2. Trudy zegt:

   
   

   
   

   De tijd van schaapachtig meelopen is door het nieuws omtrent seksueel misbruik binnen het boeddhisme voorgoed voorbij. De tijd van de schapen is voorbij.
   Compassionele inspiratie:lied Arme Schapen, gezongen door Stef Bos:’De kudde loopt te grazen, geen vuiltje aan de lucht…’ Waar gaat de kudde heen?

   
   

Over de rijkdom van het delen

Van de week luisterde ik naar een BOScast van de boeddhistische omroep. Een aflevering van 'de Nachtgast' waarin Theo Miltenburg geïnterviewd werd. Hij werkt voor stichting ROS, het Rotterdams Steunpunt voor ongedocumenteerden. ( http://www.bosrtv.nl/radio/de-nachtgast-theo-miltenburg)

Wat me vooral bijbleef van dit gesprek was dat hij vertelde dat hij mee had gedaan met een straatretraite onder leiding van Frank de Waele, en dat hij zei dat het belangrijkste wat hij daar had geleerd, was dat je vertrouwen moet hebben in de basale goedheid van de mensheid. 

Tijdens zo'n retraite leven de deelnemers op straat en bedelen ze voor hun voedsel. Aan het eind van de dag komt iedereen bij elkaar en wordt alles verdeeld. 
Theo zei: " Er was altijd genoeg." "Er was zelfs een overvloed". Dat sterkte hem in de overtuiging dat als we maar kunnen delen met elkaar, er voor iedereen genoeg is. Zelfs op mondiaal niveau.

In Nederland lijkt het alsof we daar niet in geloven. Alsof we alleen geloven in dat we voor onszelf moeten zorgen. Dat we allemaal als individuen in onze hokjes moeten blijven, en niet op een ander moeten leunen. We zijn bang onze welvaart te moeten delen met vluchtelingen en dus sluiten we onze grenzen en stellen we een inhumaan asielbeleid in.

Maar feitelijk perken we onze vrijheid en ook onze rijkdom daardoor enorm in. 
Als je als mens in staat bent om te delen met anderen en om  vertrouwen te hebben in anderen, ben je denk ik, veel rijker en vrijer dan wanneer je bang bent om je bezit te verliezen.