Mudita

Het WK en de brahmavihari's

Hoe beoefen je medevreugde (mudita)? Gewoon door een voetbal wedstrijd te kijken.

Oeps...!

Vorige week was ik op een bruiloft. En ik hoorde iemand bovenstaande tekst zeggen. Ze schrok er zelf van, toen ze dat zei. En ik zag het tafereeltje voor me. Een borreltje, een praatje. Iemand vraagt: hoe is het met je zus, heeft zij nou ook kinderen? 

En voordat je het weet zeg je: Nee, die heeft geen kinderen, ze is lesbisch......

OEPS!!!!!  Ha ha ha!!! 

Is dat een hele erge ziekte?

Ook gepubliceerd in het Boeddhistisch Dagblad. http://boeddhistischdagblad.nl/31240-mijn-vader-boeddhistisch/

Grafzerken

Tekening bij een column van Joop Hoek in het Boeddhistisch Dagblad. http://boeddhistischdagblad.nl/30995-vergeef-dat-ik-je-pijn-heb-gedaan/

".......Heel lang geleden, ik beoefende net het boeddhisme en mediteerde me suf en helder, kwam in een meditatie- ik zat gewoon in mijn woonkamer, het was mooi weer en ik was gelukkig, opeens een beeld van een kerkhof in me op. Een groot kerkhof, met hoge, grijze weggezakte zerken. Onder die zerken lagen mijn fouten, onvolkomenheden en negatieve ervaringen verstopt. Ze kwamen aan de oppervlakte. Rotzooi tot zelfs in de dood, geen degelijk fundament, zelfs niet voor die stenen...."

Ambitie

Niets doen, nergens heen gaan, niemand zijn. Dat zijn nou echt begrippen die bij 'zen' horen..

Maar dit regeltje: ' Heb jij ook wel eens de ambitie om even helemaal niets te doen?" , komt van Loesje. Het is een blaadje uit een scheurkalender van 2011 en hangt bij ons op het toilet.  

Deze week las ik  in een blog van een vroegere vriend van mij, over een portugese dichter, Pessoa. Een man die leefde eind 19e eeuw, begin 20e eeuw en  pas na zijn dood bekend werd.  Hij  zat het liefst urenlang op een boot te wachten bij de Taag, zelfs als die niet kwam. 

Daar hou ik nou van. Wachten is waardevolle tijd. Daarom vind ik reizen met de trein ook zo prettig. Op het station wachten. Mensen voorbij zien lopen, zien instappen, al de geluiden horen van aankomende en vertrekkende treinen.

 Ik zie eigenlijk steeds minder mensen wachten. Het overgrote deel is druk bezig met een telefoontje, laptop of IPad. Om de tijd in te vullen, waarschijnlijk. Om iets te doen te hebben. 

Als je naar het leven kijkt zoals Pessoa, dan jagen wij eigenlijk als een stel dwazen achter steeds nieuwe ervaringen aan. We willen op vakantie, we willen naar steeds exotischer bestemmingen, we willen nog meer verdienen, een nog mooier huis, of nog betere auto, een grotere  tv, een kleinere laptop. We raken verdwaald  in allerlei verplichtingen als sociaal moeten doen, vergaderingen bijwonen en laten ons leven er door bepalen. 

We vinden dat veel nuttiger dan op een boot te wachten die waarschijnlijk nooit komt.