We zijn d'r.
Afgelopen woensdag ben ik in Santiago de Compostela aangekomen. Tijdens het lopen was ik eigenlijk helemaal niet zo met een bestemming bezig, maar hoe dichter ik Santiago naderde, hoe meer het begon te kriebelen. Kennelijk had ik toch een gevoel van een eindpunt en dat er een eindpunt te bereiken viel.
Maarja, wat is er bereikt?
We zijn d'r. Maar waar eigenlijk?
Om me heen zie ik een hoop opgeluchte en blije gezichten. Mensen die elkaar omhelzen en feliciteren. Die opluchting voel ik ook. Ik ben blij dat ik even niet meer elke dag ca 25 km hoef te lopen.
Tijdens de tocht heb ik mezelf 'Ardan' genoemd. Omdat ik mijn eigen naam te vrouwelijk vind. En ik heb besloten om die naam aan te houden. Dus vanaf nu is het Ardan.
Als er al iets te bereiken valt, dan heb ik dat in ieder geval bereikt.
De eerste stap van mijn transitie.
Mooi Ardan. Diepe buiging voor je
gefeliciteerd!
Van harte gefeliciteerd en evenzeer van harte bedankt voor de pure en openhartige manier waarop je deelgenoot maakte in wat je beweegt.
Alle goeds voor jou Ardan en hopelijk blijf je deelgenoot maken middels je innemende en creatieve expressies!
Wilma
Respect!
Lieve ardan, wat een mooie naam, heb je die zelf bedacht, betekent
Hij iets! Klinkt stoer, het doet me denken aan ardently, vurig.je gaat het dus doen, gefeliciteerd! Houd je ons op de hoogte? Veel liefs , welkom weer thuis, ilseilse bulhof
Zomaar een idee (als je 2 dagen nog hebt in Santiago de Compostela): op rk Allerzielen dag – dat is daar en elders op 3 nov – de dood van je oude identiteit of naam memoreren & besluiten (ritueel op jouw manier, parallel aan rk ritueel) en daarna vanaf je nieuwe beginpunt (Santiago) als Ardan naar Frankrijk als eindpunt lopen? Zou die route voor jou als Ardan anders voelen of beleven (in je nieuwe keuze of stap)?
Correctie, Ardan, Allerzielen is op woensdag 2 nov. Het zal mijn brein zijn, dat s-nachts om 1:30 in (andersoortige) transitie verkeert.