Niets doen, nergens heen gaan, niemand zijn. Dat zijn nou echt begrippen die bij 'zen' horen..
Maar dit regeltje: ' Heb jij ook wel eens de ambitie om even helemaal niets te doen?" , komt van Loesje. Het is een blaadje uit een scheurkalender van 2011 en hangt bij ons op het toilet.
Deze week las ik in een blog van een vroegere vriend van mij, over een portugese dichter, Pessoa. Een man die leefde eind 19e eeuw, begin 20e eeuw en pas na zijn dood bekend werd. Hij zat het liefst urenlang op een boot te wachten bij de Taag, zelfs als die niet kwam.
Daar hou ik nou van. Wachten is waardevolle tijd. Daarom vind ik reizen met de trein ook zo prettig. Op het station wachten. Mensen voorbij zien lopen, zien instappen, al de geluiden horen van aankomende en vertrekkende treinen.
Ik zie eigenlijk steeds minder mensen wachten. Het overgrote deel is druk bezig met een telefoontje, laptop of IPad. Om de tijd in te vullen, waarschijnlijk. Om iets te doen te hebben.
Als je naar het leven kijkt zoals Pessoa, dan jagen wij eigenlijk als een stel dwazen achter steeds nieuwe ervaringen aan. We willen op vakantie, we willen naar steeds exotischer bestemmingen, we willen nog meer verdienen, een nog mooier huis, of nog betere auto, een grotere tv, een kleinere laptop. We raken verdwaald in allerlei verplichtingen als sociaal moeten doen, vergaderingen bijwonen en laten ons leven er door bepalen.
We vinden dat veel nuttiger dan op een boot te wachten die waarschijnlijk nooit komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten