Weet je nog?

Vroeger, als kind,  ging ik vaak met mijn ouders mee op vakantie naar Frankrijk. Ik herinner me nog goed de pleintjes in die dorpjes. Daar werd jeu de boule gespeeld door oude mannetjes met petjes. Ze hadden broeken aan die met bretels omhoog werden gehouden. En aan de rand van zo'n pleintje zaten oude vrouwen te  kletsen.

Als kind vond ik dat al mooi. Als volwassene denk ik er met plezier aan terug. 

Is het een tè romantisch beeld, dat ik denk dat het zo toch veel leuker ouder worden is dan in de enorme verpleeghuizen waar tegenwoordig (in Nederland) oude mensen hun laatste dagen slijten? 

Misschien wel. Misschien is het wel te romantisch of te naïef om terug te verlangen naar vroeger.  De tijden zijn zeker veranderd. Er zijn nu waarschijnlijk ook veel meer oudere mensen. En mensen hebben, omdat ze steeds ouder worden, ook steeds meer kwalen. 

Ik weet echt niet of ik dat een vooruitgang vind. Ik neig naar 'nee'. Als ik zelf zou mogen kiezen, zou ik liever korter leven, maar dan wat keuvelend op een bankje. Herinneringen ophalen aan vroeger. Bijvoorbeeld over die keer dat we naar yoga-les gingen. En in een deuk lagen. Of jeu de boule spelend. Liever dat, dan dat ik weggestopt zou zitten in een mega groot verpleeghuis, waar ik nauwelijks iemand ken. Maar ja, zou ik wat te kiezen hebben tegen die tijd? En hebben de ouderen van nu wat te kiezen? 

Ook gepubliceerd in het Boeddhistisch Dagblad. http://boeddhistischdagblad.nl/40376-hebben-ouderen-nog-wat-te-kiezen/#comments